Maria Frances

Lizzie, architekta mieszkająca w Stanach, po konflikcie z mężem jedzie na wakacje do domu swojej matki. Tam znajduje starą fotografię. Zaczynają ją fascynować kobiety ze zdjęcia i postanawia dowiedzieć się czegoś więcej o historii swojej rodziny. Warszawa 1942 rok. Zofia pracuje w opiece społecznej, przyjaźni się z Aliną, która działa w organizacji pomagającej Żydom w Getcie. Zofia po długim namyśle przystępuje do organizacji. Dostaje pierwsze zadanie, przewiezienie w torbie dziecka. Udaje się, a na miejscu okazuje się, że w torbie była lalka. To był sprawdzian. Dziewczyna zaczyna współpracować z Ireną Sendlerową. Dostaje przepustkę do Getta, strój pielęgniarki. Widzi potworne warunki, w jakich żyją ludzie tam zamknięci. Choroby, głód, brud, trupy na chodnikach. Na dodatek Niemcy zaczynają wywózkę ludzi do Treblinki, oficjalnie obozu pracy, a jak wiadomo do komór gazowych. Organizacja Żegota stara się o uratowanie z tego koszmaru jak najwięcej dzieci. Jest to niewielka grupa zdeterminowanych, odważnych, narażających życie swoje i rodzin. Większość mieszkańców Warszawy jest całkowicie zobojętniała na tragedię Getta, przeciwnie z chęcią zajmują niekiedy piękne, całkowicie wyposażone mieszkania i domy obywateli pochodzenia żydowskiego. Zabierają też warsztaty, gdzie za grosze zatrudniają wynędzniałych mężczyzn z Getta, Zofia robi co może, żeby pomóc, ale to nie jest takie proste, tym bardziej, że ktoś zdradził. Lizzie decyduje się pojechać do Warszawy. Spotyka tu dziennikarkę, znającą wiele realiów tamtych strasznych czasów i rozwiązuje rodzinną tajemnicę. Wspaniała, choć bardzo trudna i wstrząsająca lektura. Ciąg dalszy recenzji na: https://www.facebook.com/photo?fbid=945423880713731&set=a.530574235532033